Waarover ik praat als ik over hardlopen praat is geen filosofisch traktaat. Deze roman wil niet belerend zijn en is humoristisch in zijn eerlijkheid. Murakami vertelt over zijn passie hardlopen en trekt de parallel naar het schrijven van romans. Net als schrijven, biedt lopen een zekere continuïteit. Murakami die van zichzelf zegt geen al te sociaal mens te zijn, trekt zich in beiden graag terug om te ontsnappen aan de sociale gangbaarheid. Lopen is immers geen teamsport en biedt de mogelijkheid regelmaat te bieden aan het leven, wat Murakami als 'romancier' ook nastreeft. Lopen kan ook helpen om tegenslagen te boven te komen en het leven te relativeren. Sinds Murakami begon met hardlopen heeft hij summiere notities bijgehouden die hij nu verwerkt in een overzichtsroman van zijn beginjaren als loper (en als schrijver) tot op de leeftijd van nu. Op fysiek vlak kan hij de tijden niet meer halen die hij vroeger liep, maar het lopen heeft Murakami mentale sterkte gebracht die hij kan aanwenden voor het schrijven van romans. Naast het nodige talent dat elke gerenommeerde schrijver bezit, heeft het langeafstandslopen hem de volharding gebracht die een schrijver nodig heeft om (goed) te blijven schrijven.
Haruki Murakami lezen is even relaxerend als thee drinken. Zijn stijl is puur en ongekunsteld. Met weinig woorden weet hij veel te vertellen en blijft hij de lezer boeien. Na het kortverhaal (Slaap) en bovenstaande "autobiografische" roman wordt het tijd dat ik eens een karakteristieke roman van Haruki Murakami aanvat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten