Op 15 januari 2013 verschijnt postuum de Nederlandse vertaling van de laatste roman van David Foster Wallace, genaamd De bleke koning. De Amerikaanse auteur David Foster Wallace was 46 toen hij in september 2008 zelfmoord pleegde. Zijn roman in wording, De bleke koning, was toen nog verre van voltooid. Een groot deel van het boek beschrijft de wereld van belasting-ambtenaren die op kantoor troosteloos gebogen staan over de laden die ze opentrekken. Over het script van De bleke koning doen inmiddels al vele legenden de ronde. In de garage waarin Wallace in Claremont (Californië) werkte, zou zijn weduwe maanden na de dood van haar man een mooi geordende stapel van een paar honderd bladzijden aangetroffen hebben die enkele hoofdstukken van De bleke koning bevat zou hebben. Volgens een andere versie zou een agent van de uitgeverij het romanscript tijdens het ordenen van Wallace’ literaire nalatenschap ontdekt hebben. Al die geruchten stimuleren de nieuwsgierigheid en dus de verkoop.
Het was geen sinecure om de roman uit de nagelaten manuscripten samen te stellen, beweert nu van zijn kant Michael Pietsch. Pietsch, die door sommigen al de coauteur van De bleke koning wordt genoemd, is de lector die alle manuscripten van Wallace van Californië naar New York heeft verhuisd. Als Wallace de schrijver van De bleke koning is, dan is Pietsch de samensteller ervan. Pietsch deelde het script in hoofdstukken in en besliste over de opeenvolging ervan. Hij heeft duizenden bladzijden uit het nagelaten werk van Wallace gesorteerd en geëvalueerd. De bleke koning telt nu vijftig hoofdstukken, waarvan sommige slechts enkele regels en andere meer dan honderd bladzijden lang zijn. Sommigen zeggen nu al dat het werk van Michael Pietsch vergelijkbaar is met de ingreep van Max Brod in Franz Kafka’s Het slot.
De meeste kritieken zijn erg enthousiast. The New York Times heeft het over een diep treurig, diep filosofisch boek, waarin alle thema’s, verteltechnieken en obsessies van David Foster Wallace aan bod komen en Time noemt de roman zelfs zijn beste boek. Volgens teruggevonden notities van de auteur moest de roman de structuur van een tornado hebben. De recensenten zijn uiteraard ook ijverig op zoek naar passages die naar de toekomstige zelfmoord van de auteur verwijzen.
Lees de recensie hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten