Een boek over een koppel dat al een kwarteeuw gelukkig getrouwd is: veel meer heeft de Deense schrijver Jens Christian Grondahl niet nodig om van Dat weet je niet en boeiend verhaal te maken. David is advocaat, Emma is kunstenaar. Beiden zijn in raketvaart op weg naar de vijftig maar lijken daar verder weinig last van te hebben:
“Een mooi huis, een gewilde postcode. Een huwelijk dat standhield terwijl iedereen ging scheiden. Een geslaagd leven waarin de bewegingen werden herhaald in het vertrouwen dat hun kracht en hun richting over alle leemtes heen kon springen, over alle onverklaarbare aanvallen van afwezigheid.” Ze zijn Gelukkig met elkaar. En we vertellen geen groot geheim als we verklappen dat ze dat blijven tot op de laatste bladzijde.
Natuurlijk zijn er de muizenissen, de kleine oorlogen, en die hebben in dit boek vaak met ‘identiteit’ te maken. De Britse Emma is David na haar studies gevolgd naar Denemarken. David heeft dan weer alle banden met zijn Joodse roots doorgeknipt. Eigenlijk vinden ze hun afkomst irrelevant. “Kijk naar de bomen”, zegt David. “Hoe hoger de boom is, hoe groter de afstand tussen de kruin en zijn wortels. Een gelukte boom is een boom die mettertijd weg groeit van zijn wortels.” Maar dan graveert een of andere onverlaat een hakenkruis in hun brievenbus. En kort daarop brengt hun enige dochter Zoë haar Pakistaanse vriend Nabeel mee naar huis.
De intrede van Nabeel brengt onrust in huisje Weltevree. Zonder dat zijn gedrag daar ook maar enige aanleiding toe geeft, de jongen is zo ongeveer de Deens-Pakistaanse versie van de ideale schoonzoon. Maar had Zoë haar liefje vooraf niet moeten inlichten over haar vaders Joodse wortels? Hoe is het mogelijk dat het gesprek tussen het voorgerecht en de eend bij de Palestijnse kwestie belandde? En waarom doet het diner David heel de tijd denken aan zijn eerste bezoek aan zijn schoonmoeder, die toen begon te zeuren over haar vader die officier van de Britten in Palestina was geweest?
“Een lezer verweet me dat ik geen radicale jood en radicale moslim heb opgevoerd”, zei de auteur onlangs in een gesprek met De Standaard. “Hij vond dat mijn personages te lief zijn voor elkaar. Ik had geen interesse in die dynamiek. Ik wil doodgewone mensen laten zien binnen deze wereld waarin iedereen de mond vol heeft van botsende culturele identiteiten. Wanneer media praten over de clash tussen Oost en West blijft de taal veelal abstract. Maar de betrokkenen zijn mensen van vlees en bloed, individuen met een familie, kinderen. Ik wilde die persoonlijke, intieme dimensie brengen.’
Daar is Grøndahl meer dan in geslaagd. Zijn personages zijn mensen van vlees en bloed: als lezer heb je maar weinig verbeelding nodig om in hun schoenen te gaan staan.
Recensie van Thomas Blommaert
Artikel 'De geur van wondvocht' van Alexander Van Caeneghem in Streven (mei 2011)
http://www.streventijdschrift.be/artikels/11/CaeneghemGrondahl.htm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten