Sinds vorig jaar heb ik Chuck Palahniuk herontdekt en heb ik vier van zijn recentste romans gelezen. Rant vond ik de beste.
Dit is het levensverhaal van Buster Casey, onder vrienden beter bekend als Rant. Vreemd genoeg komt Buster zelf niet aan het woord, hij is immers overleden. Rant is geschreven in de vorm van een verbale documentaire: (jeugd)vrienden, familie, kennissen en vijanden beschrijven het opmerkelijke leven van de protagonist.
Buster Casey was een opmerkelijk kind met vreemde hobby's. Hij besmet een bijna voltallige generatie meisjes met rabiës, vindt op miraculeuze wijze blikken vol met geld, beschikt over een uitzonderlijk reukvermogen en overal waar hij komt, lijken mensen op een bizarre manier dood te gaan.
Rant behandelt ook Busters levensverhaal van nighttimer en partycrasher. Alles speelt zich af in een alternatieve toekomst. De bevolking is opgedeeld in twee groepen: nighttimers en daytimers die naast elkaar leven, gescheiden door een spertijd, een grens van licht en donker. Nighttimers zijn duidelijk de verschoppelingen. Ze zijn vrij en hebben lak aan de burgerlijke daytimers. Ze spenderen hun tijd met partycrashen en boosten. Dat laatste is het herbeleven van gemanipuleerde ervaringen die ingeplugd worden via een digitale poort in je achterhoofd. Partycrashen lijkt dan weer op streetracen, met dat verschil dat je elkaars auto in de prak probeert te rijden. De adrenaline die hierbij vrijkomt is verslavend.
Rant is een bijzondere roman die op elke pagina weet te choqueren, verbazen of emotioneren. Je moet wel durven meegaan in het verhaal en je niet al te veel storen aan de soms vrij slordige schrijfstijl.
'Palahniuk lezen is als aspirines oplossen in bier; de kwaal en de kuur in één. Zijn werk lijkt doelbewust ranzig en rafelig, maar bruist van energie. Het onaffe spat van elke rauwe pagina.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten