Deze vierde roman van de Amerikaanse schrijfster Jennifer Egan is een schot in de roos. De Amerikaanse kreeg er dit jaar zelfs de begeerde Pulitzer Prize voor.
Toch is Bezoek van de knokploeg zeker geen conventionele roman. Egan heeft de verschillende verhalen (13 hoofd-stukken) in eerste instantie los van elkaar geschreven, maar kon ze door onverwachte links toch aan elkaar haken om zo een groter verhaal te vertellen.
De protagonisten zijn duidelijk Bennie en Sasha, maar rond hen figureren verschillende nevenpersonages. Soms zijn die cameo’s zo kort dat je als lezer goed moet opletten om de link met de andere delen te ontdekken. Zo komt Scotty in drie hoofdstukken voor in drie verschillende periodes van zijn leven (jeugdige roem, jaren van verval en comeback). Ook van Sasha en Bennie worden verschillende periodes van hun leven belicht, maar nooit in chronologische volgorde. Dat maakt het niet altijd even gemakkelijk om te volgen en het duurt soms een paar bladzijden per hoofdstuk alvorens je terug kan aanhaken. Het grote pluspunt is wel dat elk deel op zichzelf staat en erg genietbaar is.
Bezoek van de knokploeg heeft ook geen overkoepelende plot. Toch is dit een erg coherente roman, omdat alle verhalen een gezamenlijk idee verbeelden, namelijk ouder worden en het verlies aan illusies, dat daarmee gepaard gaat.
Jennifer Egan analyseert de mens met een gezonde dosis sarcasme, maar behoudt toch een grote dosis aan medeleven. Daarin verschilt ze van haar Amerikaanse collega Jonathan Franzen, die in zijn werk heel wat meedogenlozer tekeer gaat tegen de mens. Net dit geloof in de mens geeft aan Bezoek van de knokploeg een welgekomen lichtheid, wat het boek verteerbaarder maakt dan Franzens De correcties of Vrijheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten