Ik vond dit boek op de afdeling poëzie van de bibliotheek. Ondanks dat het hier wel degelijk een roman betreft, is de vergissing enigszins begrijpelijk. De poëzie staat centraal in dit korte verhaal dat zich afspeelt rond het hoofdpersonage Auxilio Lacouture. Auxilio noemt zichzelf de moeder van de Mexicaans poëzie en laat zich dan ook steeds omringen door jonge en oude Latijns-Amerikaanse dichters. Met al deze (onbekende) namen raak je soms wel de richting kwijt. Sommige passages zijn soms ook erg lang. Zo telde ik een zin van 21 regels.
Wanneer er een geweldadige opstand uitbreekt, sluit Auxilio zich twaalf dagen op in het WC-hokje van de universiteit. Ze lijkt door honger en uitputting haar connectie met de buitenwereld (en de realiteit) kwijt te raken en glipt van de ene herinnering naar een droom waaruit ze ontwaakt om geconfronteerd te worden met haar illusies en weg te zinken in hallucinaties. Een verwarrende, maar fascinerende trip waarin Auxilio diverse jonge en oude dichters ontmoet. De innerlijke belevingswereld van Auxilio vormt een perfecte weerspiegeling van het slagveld dat buiten plaatsvindt; de beruchte studentenopstand van 1968 die op brute wijze werd neergeslagen.
Bolano slaagt er in mij met zijn bezwerende schrijfstijl te passioneren voor de poëzie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten