Roderik Six - Vloed

Vloed is de debuutroman van de Vlaamse auteur Roderik Six, schrijver en literair recensent bij Cutting Edge en Focus Knack. In 2012 was Six jurylid voor De Gouden Boekenuil. Vloed werd onderscheiden met een premie van de Prijs Letterkunde van de Provincie West-Vlaanderen en won De Bronzen Uil voor de beste Nederlands-talige debuutroman van 2012. Het betreft een apocalyptisch verhaal dat bij eerste lezing wat doet denken aan Douglas Coupland met nihilistische personages die uit een roman van Bret Easton Ellis lijken gewandeld. Six schrijft vlot en driftig, een stijl die bij deze roman goed past door zijn focus op de jongerencultuur met hun cultuurpessimisme en algemeen relativisme. Het verhaal kan me echter minder bekoren.

Vier jongeren kijken vanop het dak van een jongerenpension neer op de zondvloed die het stadje Torres in zijn macht heeft. Sinds de dijken het hebben begeven, na onophoudelijke regenval, zijn alle andere bewoners gevlucht of gestorven. Kennelijk onbewogen zet het viertal hun dagelijkse routine, die bestaat uit sex, alcohol en het roken van de nieuwe synthetische drug Ultra, verder.

Ultra speelt een belangrijke rol in het leven van de jongeren. Veelvuldig roken laat hen immers toe te 'splitsen', zodat ze een achterkamer in hun brein kunnen betreden, een parallel universum als het ware. Deze wakkere droomstaat verlamt de jongeren in hun dagelijkse bezigheden, zodat ze maar wat aanmodderen. Er is geen sprake van diepe emoties of sterke overtuigingen. Wanneer de leider van het viertal sterft, blijft de rest verdwaasd achter. De voedselvoorraad begint te slinken, zodat ze zich voor het eerst naar buiten moeten wagen. De stad dreigt langzaam te vergaan door het onophoudelijke regenen. Het besef groeit dat ze Torres moeten verlaten of samen met de stad ten onder zullen gaan.

Het uitgangspunt van de roman klinkt veelbelovend, maar het veelvuldig gebruik van Ultra werkt soms ook verlammend op de lezer. Sommige hoofdstukken zitten knap in elkaar; andere komen wat verwarrend over doordat je plots in twee tijdsintervallen zit te lezen. Ondanks de onderlinge intriges, blijven de meeste personages zielloos en bieden ze weinig ruimte voor reflectie. Vloed bevat de nodige spitsvondigheden, toch blijf ik met een gevoel zitten dat er meer had ingezeten.