Toen ik naar aanleiding van het nieuwe boek "De verliefden" van Javier Marias las dat hij steeds vaker genoemd wordt voor de Nobelprijs literatuur nam ik me voor om toch maar één van zijn romans te lezen en koos ik voor deze roman (1992) die door velen bestempeld wordt als de roman van zijn internationale doorbraak. De titel verwijst naar een phrase uit MacBeth van William Shakespeare (my hands are of your color, but I shame to wear a heart so white). MacBeth vermoordt Duncan, koning van Schotland, en wanneer Lady MacBeth kennis krijgt van deze moord beschouwt zij zichzelf als mededader, het feit dat zij er weet van heeft en de schande waaronder zij gebukt gaat maakt het leven voor haar ondraaglijk. Deze thematiek doordrenkt ook deze roman.
"Ik wilde het niet weten, maar ik ben te weten gekomen dat een van de meisjes, toen ze geen kind meer was en kort nadat ze was teruggekeerd van haar huwelijksreis, naar de badkamer ging, zich voor de spiegel posteerde, haar blouse losknoopte, haar beha afdeed en haar hart zocht met de loop van het pistool."
Dit is het legendarische begin van Een hart zo blank. De verteller is Juan Ranz, een vertaler die zelf net is getrouwd en op zijn huwelijksreis wordt bevangen door een onheilspellend gevoel. Dat gevoel lijkt over zijn huwelijk te gaan, maar ligt eigenlijk in het levensverhaal van zijn vader, die op paradoxale wijze drie keer moest trouwen voordat Juan geboren kon worden.
Een hart zo blank is een hypnotiserende roman over de soms dringende behoefte onwetend te blijven. Luisteren kan gevaarlijk zijn weet de verteller want als een geheim eenmaal gehoord is, wordt het vergeten ervan onmogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten