Haruki Murakami was dit jaar favoriet voor de Nobelprijs Literatuur en wat had ik hem deze prijs graag gegund. De schrijfsels van Murakami zijn steeds glashelder en spreken een kinderlijke verwondering voor het leven uit. Kangoeroe correspondentie bundelt een aantal kortverhalen uit zijn beginjaren tot voornamelijk eind vorige eeuw. Ook het eerder op deze blog besproken Slaap (hier te lezen) ontbreekt niet. Murakami lijkt soms uit het niets een boeiend verhaal uit zijn mouw te kunnen schudden. Zoals het eerste verhaal, A slow boat to China, begint met de vraag : "Wanneer heb ik mijn eerste Chinees ontmoet?".De in dit boek gebundelde verhalen getuigen van een vanzelfsprekende genialiteit. Murakami heeft slechts een inval nodig om een prachtig verhaal tot leven te wekken. Al zijn verhalen zijn geschreven in de ik-vorm, wat niet wil zeggen dat ze allemaal autobiografisch zijn. Zo plaatst hij zich met genoegen in de rol van rebelse twintiger in Een familiegeschiedenis. Of gaat hij de correspondentie aan met een ontevreden klant in Kangoeroe correspondentie. Of hij verplaatst zich terug in de tijd toen hij nog gazonnetjes maaide voor een cent bij te verdienen (Het laatste gazon van de middag).
Zijn verhalen starten steeds ogenschijnlijk banaal, maar groeien steevast uit tot literaire hoogstandjes. En dit zonder moeilijke woorden, lange zinnen of ingewikkelde plots. Murakami laat zijn lezers met plezier meevaren in zijn gedachten. En dat is steeds weer genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten