.jpg)
Als Sandro Veronesi eindelijk tussen de ruïnes van Machu Picchu staat, een ervaring waar hij jarenlang naar heeft uitgekeken, komt de ‘blasfemische gedachte’ bij hem op dat in dezelfde periode dat hier gebouwd werd (rond 1450) in Italië de Renaissance op haar hoogtepunt was. De koepel van de Santa Maria del Fiore in Florence was al vijftien jaar af, stelt hij niet zonder trots vast.
Veronesi reist, kijkt en beleeft op een zeer persoonlijke manier de steden en landen die hij aandoet. Iedere reis, of hij nu Lissabon, Moskou, Parijs of Amsterdam bezoekt, is ook een confrontatie met zichzelf. Zijn eerste reizen noemt hij rouwreizen, omdat hij al reizend het gat dat na de dood van zijn vader en moeder is ontstaan vult met ‘drukte en schoonheid’. Het verdriet maakt zijn blik niet minder scherp. In de prachtig aangelegde buitenwijken van Chicago ziet hij de Amerikaanse ‘leugen’ verbeeld: hier wordt het perfecte leven geleefd.
Maar Sandro Veronesi is realistisch genoeg om met de lezer de speciale restaurants, verborgen boekwinkels en vergeten plekken te delen die de aanstaande reiziger zeker zal noteren. (bron : uitgeverij Prometheus/Bakker)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten