Al in de proloog wordt de toon gezet. Een parkeerincident tussen een rijke Cubaanse in een Ferrari en een upperclass blank koppel leidt tot wederzijdse verwensingen en taalconflicten.
De eigenlijke roman start met Nestor Camacho, een Cubaanse politieagent die net bij de kustwacht is beland en zich kwaad maakt om het verdoken racisme bij zijn blanke superieuren. Ze moeten een Cubaanse vluchteling onderscheppen die zich heeft verschanst in een mast van een plezierboot. Nestor doet halsbrekende toeren om de man veilig naar beneden te halen en zijn heldendaden worden erkend door zijn collega's en de media. Het incident valt echter slecht bij de Cubaanse gemeenschap in Miami die hem een verrader vindt. Door de vluchteling uit de mast te halen, kan deze immers terug naar Cuba worden gestuurd (wet feet). Pas als een vluchteling voet aan wal heeft gezet, kan hij niet meer uitgewezen worden (dry feet).
Nestor loopt met zijn hoofd in de wolken en denkt dat iedereen hem een held zal vinden, tot hij thuis uiterst vijandig wordt onthaald. Zijn vader is ontstemd. Zijn heroïsche daad valt niet in goede aarde bij de Cubaanse gemeenschap en in het bijzonder bij zijn familie. De Miami Harald bewierookt hem, maar de Cubaanse tegenhanger, El Nuevo Harald, noemt hem een verrader. Nestor wil echter meer dan alles begrip en liefde van zijn vriendin Magdalena, die hem echter na een jarenlange relatie de bons geeft. Nestor stort zijn hart uit bij journalist John Smith die hem positief belicht in de Miami Harald. Als wederdienst vraagt John of Nestor hem belastende informatie kan geven over een Russische miljardair.
Magdalena Otero heeft sinds Nestor (al) enige tijd een relatie met haar werkgever, psychiater Norman Lewis, gespecialiseerd in pornoverslavingen. Hij is een rasechte Americano met een knappe wagen en een boot. Norman wil met haar pronken bij de jetset van Miami, waarbij hij zo graag wil horen. Hij neemt haar mee op regatta waar ook weer blanke jongeren op de dure boten van hun ouders wilde sexfeestjes geven. Wanneer Magdalena begint te twijfelen aan de oprechte interesse van Norman, ontmoet ze op een kunstbeurs Gospodin Koryolov, Russisch oligarch en alom bekend in Miami om zijn gulle donatie aan het Miami Museum of Art.
Ondertussen is Nestor overgeplaatst naar een andere eenheid, om de publiciteit te laten bekoelen. Hij moet nu in voornamelijk zwarte wijken in burger op de uitkijk staan voor drugshandel. De zwarten voelen zich erg geviseerd sinds het merendeel van de politie uit Cubanen bestaat die vaak erg gewelddadig te werk gaan.Wanneer Nestor bij een inval een zware krachtpatser met een houdgreep in bedwang houdt en zo het leven van zijn brigadier redt, komt hij terug positief in het nieuws. Bij deze inval leert hij ook Ghislaine kennen, een blanke Haïtiaanse parel, die meteen zijn hart steelt. Ze was er als vrijwilliger toevallig aanwezig en Nestor weet haar te overtuigen van zijn goede bedoelingen. Ze vraagt hem haar 15-jarige broer Philippe terug op het rechte pad te brengen.
Nestor komt al snel weer negatief in de media als er een filmpje op You Tube verschijnt met daarop twee politieagenten die racistische verwensingen schreeuwen naar een zwarte man die in een houdgreep op de grond licht. Nestor is een van hen. Hij wordt een tijd op non-actief gezet om de storm van woede van de Afro-Amerikaanse gemeenschap te laten overwaaien. Hij gebruikt deze tijd om John Smith te helpen in zijn onderzoek naar de rijke miljardair, Koryolov genaamd.
Magdalena heeft gebroken met haar psychiater en ze is in de armen van Gospodin Koryolov gesneld. Ze kon niet meer tegen het hautaine gedrag van Norman, die teerde op zijn patiënten om tot de high society van Miami te worden toegelaten. Ze meent dat het met Koryolov anders zal gaan, maar al snel krijgt ze de ene na de andere vernedering te slikken. Deze Rus met zijn flamboyante uitstraling en sardonische macht is het gewend te krijgen wat hij wil. Als hij Magdalena zonder pardon op straat zet na slecht nieuws te hebben ontvangen, vermoedt zij dat er meer aan de hand is en vreest voor haar veiligheid.
Nestor lijkt te scoren bij zijn hoofdcommissaris als hij hem vertelt hoe een incident op school tussen een Haïtiaanse jongen en zijn leraar verkeerd is afgehandeld. De leraar heeft de jongen niet geslagen, het is net andersom. De politie zet de vier getuigen, waaronder Philippe, de broer van Ghislaine, onder druk en het gerecht laat de zaak vallen. Als de rol van Nestor in deze zaak uitkomt, kan hij de Haïtiaanse gemeenschap ook nog over zijn dak krijgen. Samen met John Smith doet hij verder onderzoek naar een kunstschilder die in opdracht van Koryolov vervalsingen zou hebben gemaakt. Ze komen hem op het spoor en hij bekent dat de hele donatie die Koryolov deed aan het Miami Museum of Art van zijn hand komt.
In een slopende finale komen de verhaallijnen samen met één enkel doel, de ontmaskering van Gospodin Koryolov als Miami's grootste oplichter. Magdalena zoekt contact met Nestor in de hoop dat hij haar zal komen redden als een ridder op zijn witte paard.
Terug naar het bloed is geen toeristische kennismaking met Miami. Tom Wolfe legt de multiculturele samenleving van deze stad onder de loep en ontmaskert ze. De Cubanen zwaaien de plak, maar het grote geld zit nog steeds bij een kleine minderheid, nl de Anglo's of blanken. De verschillende bevolkingsgroepen leven niet in harmonie met elkaar samen. Zo leven de zwarten op gespannen voet met de overwegend Cubaanse politie, wat ook van de Haïtianen kan gezegd worden. De blanken, waaronder de Amerikanen, maar ook de Russen, plooien op zichzelf terug in hun eigen gecreëerde werelden. De titel Terug naar het bloed verwijst dan ook naar het ras en dit bv. in tegenstelling tot religie waar de blanke Amerikaan meer op geënt is.
Je kan je amper voorstellen dat deze roman is geschreven door een auteur die de gezegende leeftijd van tachtig jaar al gepasseerd is. De roman heeft een frisse, jonge stijl en zit vol vaart. Tom Wolfe heeft een arsenaal aan trucs om de aandacht van de lezer te grijpen. Voor belangrijke passages maakt hij gebruik van herhalingen, gedachten van personages zet hij tussen streepjes. Hij hanteert ook een beeldende stijl door bepaalde tics uit te vergroten of geluiden te benadrukken. Verder is hij ook niet vies van seksueel getinte passages. U merkt het aan de lengte van mijn betoog; ik ben een fan. Terug naar het Bloed behoort zeer zeker tot de beste romans van 2012.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten