Paul Auster - Onzichtbaar

Onzichtbaar van Paul Auster was mijn favoriete Auster-roman die ik vorig jaar mocht lezen. Auster is een schrijver die geografisch verbonden is met New York, waar al zijn romans zich afspelen. Toch voert deze roman ons ook naar Californië en Parijs. Californië is in mindere mate van belang omdat het hoofdpersonage (Adam) daar woont wanneer hij besluit het verhaal dat zijn hele leven heeft gevormd van zich af te schrijven. Hij vraagt zijn vriend Jim, die nu een bekend schrijver is geworden om het te willen lezen en redigeren. Wat volgt is een schokkend portret van Adam's jeugdervaringen.

Adam is een ietwat schuchtere student wanneer hij Born leert kennen op een feestje. Hoewel Adam is geïntimideerd door Borns uitgesproken persoonlijkheid en zijn knappe zwijgzame vriendin Margot, blijkt Born echt geïnteresseerd in Adam en diens schrijversambities en biedt hem een job aan als redacteur van een nog op te richten literair tijdschrift. Dat spreekt Adam, dichter in spe, wel aan.

Adam krijgt te maken met tegenstrijdige gevoelens wanneer Born hem aanspoort een relatie te beginnen met Margot. Wanneer hij en Born het slachtoffer worden van een overval en Born daarbij de aanvaller vermoordt, weet Adam niet meteen wat te doen. Uiteindelijk besluit hij de politie in te schakelen, maar ondertussen heeft Born het land al verlaten. Adam wordt overmand door schuldgevoelens, niet alleen door zijn gebrek aan daadkracht met betrekking tot deze gebeurtenissen, maar ook om zijn incestueuze verhouding met zijn zus Gwyn. Uiteindelijk komt Adam te weten dat Born naar Parijs is gevlucht en vraagt hij een uitwisselingsprogramma aan om daar te mogen studeren.

In Parijs volgt de confrontatie met Born en de finale van Adam's levensgeschiedenis die hij als oude man een plaats tracht te geven. De roman is opgedeeld in vier hoofdstukken die elk een periode of gevoel in het leven van het hoofdpersonage weergeven (voorjaar, zomer, herfst en winter). De verteller begint het verhaal in de ik-vorm, maar zal later overschakelen op de tweede en derde persoon. Door in de eerste persoon over mezelf te schrijven had ik mezelf gesmoord en onzichtbaar gemaakt, had ik het mezelf onmogelijk gemaakt om datgene te vinden waarnaar ik op zoek was. Ik moest me losmaken van mezelf, een stap terugdoen en ruimte creëren tussen mezelf en mijn onderwerp (dat ik zelf was).

Onzichtbaar combineert regelrechte spanning, buitengewone gebeurtenissen die volstrekt vanzelfsprekend voorkomen en de bijzondere gave van het verhalen vertellen. Onzichtbaar laat je in bewondering en verwondering achter.