Op Eerste Pinksterdag van 2010 komt Tonio van der Heijden, 21 jaar, het enige kind van van der Heijden en zijn vrouw Mirjam Rotenstreich bij een verkeersongeval met de fiets om het leven.
Deze requiemroman leest een beetje als een dagboek van de schrijver die onverbloemd zijn zeer persoonlijke beleving van dit onnoemelijk verdriet verhaalt. Hiertussen verweven zijn allerlei anekdotes over zijn beminde zoon, die de lezer vertellen over hoe Tonio was, vanaf zijn prille begin, over jeugdjaren naar zijn jong volwassen leeftijd toe. Hij studeerde fotografie en wilde verder studeren in mediawetenschappen, was boordevol andere toekomstplannen ...
De schrijver vertelt zeer eerlijk en open over zijn rauwe verdriet om het verlies van deze jongen die nog maar net op de drempel van zijn volwassen leven stond. Van der Heijden wil door dit boek zijn zoon levend houden, want het allerlaatste dat hij wil, is aanvaarden dat Tonio er niet meer is en door iemand zou vergeten worden. Hij reconstrueert als het ware als een detective wat er de laatste weken en dagen, tot uren voor zijn abrupte levenseinde omging in het hoofd en hart van zijn zoon.
Ongeveer één jaar na het ongeval wordt het boek uitgebracht en het wordt in 2012 ook
- zeer terecht – bekroond met de Libris Literatuurprijs en de NS Publieksprijs. Dit beklijvende verhaal zou ik iedereen aanraden die niet bang is om meegesleept te worden in zeer intiem verdriet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten