Gabrielle Wittkop - De necrofiel

Dit kleine boekje van Gabrielle Wittkop is opgevat als een dagboek van een necrofiel vol anekdotes en beschrijvingen van zijn vergane liefdes. Zijn liefde voor de doden is ontstaan bij het overlijden van zijn eigen moeder. Door haar dood kwam er een mooiere vrouw naar boven dan degene die hij zijn hele leven had gekend en toen hij haar dode lichaam op die jonge leeftijd mocht omhelzen, kreeg hij gewaarwordingen die hem tot dan nog onbekend waren. De liefde die hij ervaart voor de doden kan in zijn ogen nooit evenaart worden door een levend specimen. De geur van de pas overledene doet hem denken aan het parfum van een zijdevlinder en de mooie bleke huid is als porselein.

Lucien werkt als antiquair in Parijs. Dit is een perfecte job voor een necrofiel. Het weinige contact met zijn klanten is meestal technisch en onpersoonlijk. In het dagelijkse leven is Lucien timide en nerveus. Uitzonderlijk kruist een collega necrofiel zijn pad, ze kunnen elkaar immers herkennen, maar ze zoeken elkaar niet op.

Lucien haalt zijn lichamen meestal op de begraafplaats van Montparnasse. Hij neemt ze mee naar huis en in zijn bed, behalve als het echt niet anders kan. Lucien houdt niet van improviseren, maar gaat juist uiterst methodisch te werk. Hij loopt immers op vele vlakken gevaar en is al enkele malen bijna ontmaskerd.

Zijn liefde voor de doden beperkt zich niet tot vrouwen, ook mannen en kinderen kunnen hem verlokken. Het tijdelijke is het grootste manco, hij moet steeds weer afscheid nemen als het lichaam vergaat. Dit geeft hem echter ook de mogelijkheid om meermaals verliefd te worden. Hij gooit de lichamen na het afscheid in de Seine, een beproefde methode.

Ook op vakantie kent Lucien geen rust en toont hij zich een meester in het uitbuiten van zich plots voordoende gelegenheden. Het hele denken van de necrofiel wordt in beslag genomen door zijn lust.
In zijn ogen krijgt schoonheid een nieuwe dimensie in de dood.

De necrofiel is een poëtische lofzang op de liefde voor de doden. De enige pure liefde daar de necrofiel enkel geeft en niet kan ontvangen.

"De biseksuele Franse schrijfster Gabrielle Wittkop, in ons land nagenoeg onbekend, was haar hele leven lang onweerstaanbaar aangetrokken door Eros en Thanatos. Haar fascinatie vond een uitweg in een vaak exquis oeuvre, waarin Wittkop zich schatplichtig toont aan de gothic novel en in het voetspoor treedt van Georges Bataille, H.P. Lovecraft en Edgar Allen Poe. Dood, verderf, excentrieke erotiek en een decadente atmosfeer zijn alom-tegenwoordig. "J'ai besoin de la mort pour jouir pleinement", zo verklaarde ze ooit. Een verklaring voor haar directe omgang met de dood is te zoeken in Wittkops onorthodoxe biografie. Toen op haar 82-ste bleek dat Wittkop aan longkanker leed, beroofde ze zich van het leven, “omdat ze waardig wilde sterven.” Na haar dood kregen haar boeken, waaronder de verhalenbundel Le sommeil de la raison, de roman La Mort de C. en Le Nécrophile een tweede leven én een cultstatus."
(bron : cobra.be)