Ezio Ortolani ontvangt 60 jaar nadat hun relatie op de klippen is gelopen een brief van Giovanna Berlucchi die hem smeekt om terug naar haar toe te komen. Ezio had haar herhaaldelijk een huwelijksaanzoek gedaan doch om reden dat Giovanna hierop niet inging liet hij have en goed in Lecce achter en vertrok naar Noord-Italië waar hij zijn hele leven als vrijgezel verbleef en als appelplukker werkte.
40 jaar na het afscheid en stilte had Ezio reeds een verzoeningspoging ondernomen en Giovanna een brief gestuurd omdat hij het gevecht had verloren om haar niet te schrijven en waarin hij haar deelgenoot maakte van dezelfde woede en begeerte, dezelfde hoop en wanhoop die hij vroeger met haar deelde. "Schrijf me niets of schrijf me alles : dat je van me houdt." In haar antwoord beschrijft Giovanna haar leven zonder Ezio, het gemis en verlangen om hem te zien doch de grote woorden dat ze van hem houdt blijven uit. Een tweede brief aan Ezio waarvan de inhoud niet wordt weergegeven belandt na enkele verhuizingen in de haard. De daaropvolgende jaren neemt ze geen contact meer op omdat ze het "alles" niet over haar lippen krijgt. Ze onderhoudt diverse relaties met mannen doch weigert zich te binden. Ze kan Ezio echter niet uit haar gedachten bannen en bij sommige herinneringen voelt ze een scheut van pijn door haar onderlijf gaan (het gevoel dat zij had toen Ezio op het strand ongewild haar beeldschone navel kuste in plaats van haar mond) tot zij 60 jaar na hun afscheid capituleert en alsnog de grote woorden opschrijft. Het slot toont de romanticus die van der Kwast is, ik zou zelf geen 60 jaar wachten, doch wellicht is dit net waar het van der Kwast om te doen is. De keuzes die mensen maken en de verstrekkende, soms onomkeerbare, gevolgen van deze keuzes. Zowel Giovanna als Ezio blijven bewust vrijgezel in de hoop ooit terug bij elkaar te komen. Beiden zijn niet ongelukkig doch ze zijn niet volledig zonder elkaar. Weliswaar een klassiek thema doch van der Kwast brengt het op een zeer humoristische doch ontroerende wijze.
Hierna volgen nog 4 korte verhalen onder de titel Vier laatste verhalen waarin oudere mannen terugblikken op hun leven.
In De conducteur kijkt Heinrich Kienzl met weemoed terug naar zijn leven als conducteur bij de Seilbahn Jenesien waar hij 40 jaar lang de kabelbaan bediende en tijdens zijn negen minuten durende tocht het landschap en de passagiers zag veranderen.
In Zomer maken we kennis met Klaus Mair die vanop een bankje naar kinderen kijkt die vanaf een rots in het water springen. Zelf slaagde hij er als kind niet in te zwemmen en leerde met de hulp van zijn vader en twee pompoenen om te blijven drijven.
In Gasthof Kohlern zit Rogier van Zeeuwen als naar jaarlijkse gewoonte op Kerstavond alleen te eten. Hij overpeinst zijn leven, zijn twee gestrande huwelijken. Hij heeft zijn dochters al vijftien jaar niet meer gezien. Op Kerstdag gaat hij in de sneeuw wandelen en besluit niet terug te keren. Hij weet dat hij gevonden zal worden. Als de temperatuur daalt, de bergtoppen verdwenen, probeert hij ook nu niet bang te zijn.
Paul Barendse kijkt in Wijngaard zonder spijt terug op zijn leven. Als schrijver worden zijn bekendste titels nog steeds verkocht, maar hij schrijft niet meer aan een nieuwe roman. Zijn huwelijk was niet gemakkelijk geweest, overal waar hij lezingen gaf en talkshows presenteerde waren vrouwen aanwezig. Hij liep levens in en uit zoals je de lift neemt. Desondanks houdt zijn huwelijk stand en komen zij tot rust op de boerderij waar zij met het gezin de vakanties doorbrachten en waar hij wist dat hij hier zou kunnen sterven.
Een genietbaar boek dat mijn belangstelling heeft gewekt om nog ander werk te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten