Vaak laat ik me inspireren door de titel en de kaft van een roman. Deze scheppen een verwachtings-patroon van wat je als lezer kan voorgeschoteld krijgen. Met Idiopathie van Sam Byers bleef ik echter op mijn honger zitten. De kennismaking met de nietszeggende personages, hun monotone leefwereld en dagelijkse besognes konden me in dit geval niet minder schelen. De roman begint met een saaie setting en het vervolg wordt ook al niet veel beter. Katherine fladdert van de ene naar de andere man en wordt daar nooit gelukkiger van ... Ook stilistisch merk je spijtig genoeg maar al te vaak dat het hier een debuut betreft. Not my cup of tea, maar laat mijn oordeel u niet tegenhouden.
Op een andere site vond ik volgende lovende kritiek :" In zijn debuutroman Idiopathie behandelt de Britse Sam Byers (1979) met humor en inlevingsvermogen de bijna narcistische manier waarop zijn generatie bezig is met het eigen leven."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten