Paolo Giordano is een jonge Italiaanse schrijver die met zijn eerste roman De eenzaamheid van de priemgetallen meteen wereldberoemd werd. In Italië alleen al werden er een miljoen exemplaren verkocht en ook de rest van de wereld volgde snel. Hij won als debutant diverse prijzen, waaronder de Premio Strega, de belangrijkste Italiaanse literaire prijs. Zijn moeilijke tweede liet even op zich wachten, maar ook Het menselijk lichaam scheert momenteel hoge toppen in de bestsellerslijsten. Ikzelf ben tot op heden onbekend met zijn werk en heb dan ook zijn eerste roman niet gelezen. Onbevangen kan ik dan ook mijn mening geven over deze roman en een antwoord vinden op de vraag waarom nu juiste deze schrijver zoveel succes geniet.Allereerst moet ik zeggen dat Het menselijk lichaam een goed gestructureerde roman is. Al vanaf het begin is duidelijk welk de weg is die zal afgelegd worden. Men kan dit als een nadeel beschouwen, maar als het verhaal helder en met veel inleving gebracht wordt, heb ik er geen problemen mee.
In een korte inleiding maken we kennis met enkele soldaten van verschillende rang. Ze hebben duidelijk iets zwaarwichtigs meegemaakt dat hun verdere leven heeft beïnvloed. Ze komen elkaar eerder toevallig tegen en zochten na hun missie in Afghanistan geen verder contact met elkaar. Het liefst willen ze vergeten wat daar gebeurd is. Sommigen hebben radicaal hun leven omgegooid. De oorlog heeft hen in die zin geholpen om belangrijke beslissingen te kunnen nemen.
In het eigenlijke verhaal volgen we de 27 leden van de Charlie-compagnie van bij de voorbereiding tot ze in Afghanistan worden gedropt in de Gulistanvallei. De verschillende mannen en 1 vrouw trekken er met uiteenlopende verwachtingen heen. De jonge Ietri, pas 20 en nog maagd, hoopt er zijn maagdelijkheid te verliezen. Macho Cederna hoopt op veel actie, maar de meeste anderen zijn wel tevreden dat ze de eerste weken doorkomen zonder noemenswaardige incidenten.
Het leven op de FOB, de forward operating base, midden in de woestijn leidt tot eindeloze dagen, waarin de gedachten van de manschappen vooral gaan naar het thuisfront. Velen zijn met onafgewerkte zaken vertrokken, zoals adjudant René die vlak voor zijn vertrek geconfronteerd werd met een zwangerschap; de beslissing om het houden ligt bij hem. De monotonie van de dagen wordt enkel verstoord door een algemene voedselvergiftiging, waar Torsu niet meer volledig van hersteld. De vijand laat uiteindelijk toch van zich horen bij een geïmproviseerde aanval op hun kamp, maar hierbij vallen geen slachtoffers. Toch zit vanaf dan de schrik er goed in.
Wanneer Irene, het vroegere vriendinnetje van kampdokter Egitto in het kamp verschijnt, komt alles in een stroomversnelling. Een deel van de compagnie moet op haar voordragen een konvooi Afghaanse truckchauffeurs begeleiden naar veiligere oorden. Een gevaarlijke opdracht, daar de wegen liggen bezaaid met bermbommen en schutters van de taliban op de loer liggen. Stijf van de adrenaline vatten de soldaten deze opdracht aan. Torsu die nog ziek is, sluit zich aan uit schrik anders uitgelachen te worden.
Onnodig te zeggen dat de mannen in een hinderlaag lopen met fatale afloop. Er vallen slachtoffers en er zijn mogelijke schuldigen. Onderhuidse conflicten die nog niet waren uitgeklaard, hebben zeker hun rol gespeeld. Voor de directe betrokkenen zal na dit voorval niets meer hetzelfde zijn. Ze zullen voor hun schuldgevoelens een plaats moeten zoeken in hun verdere leven.
Paolo Giordano heeft met Het menselijk lichaam geen meesterwerk geschreven, daarvoor is deze roman iets te voorspelbaar en wordt er soms te willekeurig ingezoomd op bepaalde personages, terwijl anderen misschien wel meer in de schijnwerpers hadden mogen staan. Toch ben ik aangenaam verrast door dit boeiend verhaal dat leest als een trein, de prachtige enscenering en de mooi uitgewerkte personages met elk hun besognes en intriges. Het menselijke lichaam is voor mij een ontdekking, maar voor velen de bevestiging van Paolo Giordano's literaire talent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten