De veiling van nr. 49 is de kortste roman binnen Thomas Pynchon's oeuvre en wordt beschouwd als de meest toegankelijke.Na enkele bladzijden dacht ik dat ik het boek nooit zou uitlezen. na twee hoofdstukken wou ik het boek niet meer wegleggen.
Het verhaal gaat over de jonge Californische vrouw Oedipa Maas. Ze wordt door haar excentrieke ex, vastgoedmagnaat Pierce Inverarity, als executeur aangesteld van zijn testament. Binnen de kortste keren zal dit testament haar op het spoor brengen van een geheim genootschap, de Tristero. Tot de erfenis van Inverarity behoren immers postzegels die nooit door de US Postage zijn uitgegeven, maar gebruikt schijnen te worden door de alternatieve en zeer geheime postorganisatie die de Tristero is. Dit fascineert haar, en in haar pogingen hier meer over te weten te komen wordt Oedipa op het spoor gezet van een oud toneelstuk, dat juist nu in haar buurt wordt opgevoerd. De beschrijving van dit toneelstuk is het hilarisch hoogtepunt in deze roman.
Op haar zoektocht vindt Oedipa steeds meer aanwijzingen, maar hoe verder Oedipa deze clues volgt, hoe meer ze er vindt, maar nooit vindt ze een antwoord of verklarende theorie. Langzaam maar zeker wordt haar hele denken door de Tristero overgenomen, en overal komt ze aanwijzingen tegen. Als de personages die haar op weg hebben gezet in haar zoektocht dan ook nog eens één voor één van het toneel verdwijnen, neemt de paranoia over. Heeft ze zelf de aanwijzingen gecrëerd in neutrale waarnemingen of heeft haar ex haar een laatste keer op stang willen jagen?
Elke zin is een kunstwerkje dat je verscheidene malen moet herlezen, herkauwen, herplaatsten, herbekijken. Alleen daarvoor is het boek al de moeite waard. Je leest en je ondergaat. De personages weten het ook niet altijd, die komen elkaar vaak en meestal toevallig tegen op de meest afgelegen plaatsen, soms met een opdracht en soms doelloos.
Een prachtroman, maar waar gaat dit boek in godsnaam over?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten